مي دانيم بنا بر قابليت اين ساز (و البته اكثر سازها) مدت زماني كه اين ساز كاملا كوك مي ماند با نظر به مطالب فوق الذكر مدت كمي است و معمولا ذر طي مدت دو ، سه يا چهار روز ۲۰ الي ۵۰ در صدِ كوك سنتور خالي مي شود ( البته كيفيت سنتور نيز در زمان و درصدِ بالا تأثير مستقيم دارد ولي از آنجائيكه ۹۰ درصدِ هنرجويان از سنتور مشقي استفاده مي كنند با اين فرض ماندگاريِ كوكِ سنتور به حداقل زمان ممكن كاهش پيدا مي كند)
با احتساب اين امر نتيجتا در مدت آن يك ماه هنرجو تنها فقط چند روز با سنتور كوك شده تمرين مي كند و مابقي تمرينات او همه با ساز ناكوك انجام مي پذيرد. با توجه به مطالب فوق بي دليل نيست كه گوشِ هنرجويانِ سنتور به مراتب ديرتر از هنرجويانِ سازهاي ديگر پرورش مي يابد و تا مدتهايِ مديد قادر نخواهند بود صدايِ اصلي و دقيقِ نتها را تشخيص دهند.
كم نيستند هنرجويانِ سنتوري كه بعد از گذشتِ ۵ ، ۶ ، يا ۷ سال هنوز قابليت كوكِ صحيح و دقيقِ سازِ خود را ندارند مگر عده اي قليل كه با پشتكار و علاقه سعي مي كنند در همان سالهايِ اوليه مشكلِ خود را با كوكِ ساز تا اندازه اي حل كنند.
تنها دليلي كه هنرجويان سنتور از دستگاه شور شروع به آموختن مي كنند و اغلب تا چند سال در همان كوك باقي مي مانند مشكلات كوك اين ساز براي تغيير از دستگاهي به دستگاهي ديگر براي نواختن آهنگهاي متنوع ديگر مي باشد. البته انتخاب دستگاه شور كه وسيع ترين دستگاه ايراني است با توجه به اين محدوديت درست به نظر مي رسد.
اين يكنواختي گاهي باعث خستگي استاد و گاه شاگرد مي شود و در بعضي موارد باعث سوء تفاهم از جانب شاگردان مي شود كه فكر مي كنند بسياري از آهنگها را نمي توان با سنتور اجرا كرد يا براي نواختن آهنگهاي جديد بايد از خوانِ كوكِ سنتور عبور كنند و حتا در صورت موفقيت ديگر قادر نخواهند بود قطعات و آموخته هاي قبلي خود را مرور كنند يا بايد بپذيرند كه دائما بايد دست به كليد (وسيله كوك سنتور) و آماده ي كوك ساز باشند تا آن قطعه اي كه مي خواهند بنوازند.
در غير اين صورت اين تصور پيش مي آيد كه براي هر بار كوك در دستگاه جديد بايد ساز خود را به كلاس برده تا استاد آنرا كوك كند. شايد از همين جا فكر داشتن سنتورِ ديگري به عنوان سنتور دوم و تحمل بار هزينه ي اضافي براي خريد آن به ذهنِ هنرجويان خطور كند. به طور يقين عاقلانه تر آن است كه سنتور دوم به مراتب بايد بهتر از اولي باشد و متعاقب آن كنار گذاشتن هزينه اي چند برابر دفعه ي اول جهت تهيه ي ساز دوم را مي طلبد.
گمان اينكه هر هنرجويِ سنتور بايد حداقل دو ساز داشته باشد تا بتواند آهنگهاي متنوعتري را درس بگيرد و بنوازد ممكن است دليل بر كناره گيري زود هنگام شاگردان از ادامه ي تعليم اين ساز گردد. مجموعه ي اين عوامل مي تواند موجب ايجاد يك تأثير نامطلوب و منفي روي روحيه ي هنرجويان را داشته باشد.
چند راه براي حل اين مسئله تا حد قابل قبولي وجود دارد.
به وبلاگ خود خوش امدید